1 mei 2018 Op vakantie met vriendinnen.
Alhoewel de koningsdag een dag is om gezellig feest te vieren, was het voor ons, drie vriendinnen, een rede om drie dagen in het buitenland te zijn. Omdat één van ons vanaf een ander continent moest komen en het verblijf ergens in Europa moest plaatsvinden waar het leuk is, kwam dat logistiek-technisch-gezien het beste uit als we met RyanAir vanuit Weeze zouden vertrekken naar Beziers, Cote de Roussillon - Frankrijk.
We hadden een appartement in Perpignan geboekt waar we half in de stad zouden zijn en de historie en de cultuur konden opsnuiven -evenals de plaatselijke horeca- en daarnaast ook van de zee en de natuur konden genieten. We hadden een auto gehuurd en dat was heerlijk.
Vanuit vliegveld Beziers naar Perpignan is het een uurtje rijden, maar het leek wel de helft van de tijd want we zaten tijdens de rit al flink bij te praten. Het eerste wat opvalt als je na twee uur vliegen landt in het o zo geliefde Zuid Frankrijk is: 'het licht'. Wat heb ik dat gemist! Alsof je een half jaar onder een tegel hebt gelegen, zo fel is de zon. Ik zei tegen mijn vriendinnen dat ik moest denken aan een liedje: 'misschien ben ik te laat geboren, of in een land met ander licht, ik voel me altijd wat verloren, al toont de spiegel mijn gezicht', etc...
Ik hoef nooit een seconde te wennen, ik voel direct: ik ben thuis, wat is de kleur van de aarde mooi, wat ruikt het hier lekker, wat zijn de 'pins-parasols'- en de cipressen en de cederbomen mooi. Ik kan wel huilen! Straks als we 'thuis' zijn, even naar de bakker, er is er vast wel één om de hoek, in welke bistro komen we straks terecht voor een menu met een 'pichet rosé', of een 'bière pression'.
Nadat we ons snel geïnstalleerd hadden, trokken we de de oude smalle straatjes van de binnenstad in, waar we in een klein winkeltje iets kochten en de verkoopster vroegen waar je in de buurt goed kon eten. Zo lief en vriendelijk hadden we een gesprek met haar. Ze gaf ons wat adressen, o.a. voor een goed restaurant waar je uitstekend rauw paardenvlees kon eten... Nou er zijn dagen waarbij ik daar niet meteen als eerste aan denk. Of waar je na het eten fijn kan dansen! 'Dat is toch meer voor de jeugd?' probeerden we te vissen... Oh nee, zei ze tactisch; 'daar komen ook dertigplussers'.
Eerst maar eens een 'pastis' op een terras. Daarna hebben we lekker gegeten, vers gebakken inktvisringetjes en dan niet van die rubber opblaasboten maar vers en delicaat, gegratineerde mosselen, ansjovis op gegrilde paprika en als hoofdgerecht zo veel meer lekkere dingen. Als dessert: profiterolles (soort kleine soesjes, maar deze waren pffff zo groot) en meringue-au-citron. Zoek e.v.t. maar even op, heerlijk!
De volgende dag, zaterdag, scheen de zon uitbundig en zijn we vroeg naar zee gegaan om te wandelen en koffie te drinken. Ook daar hebben we weer zo vriendelijk gesproken met de franse ober. Het is immers geen seizoen dus iedereen heeft alle tijd.
Het kustplaatsje stelde niks voor, een kleine vakantie nederzetting met een souvenir winkel, een bar, een restaurant en een marktje van niks, enkele kraampjes met localen maar god wat een super voedsel, zo puur en het rook er heerlijk naar verse groente en fruit zo van het land, 'un poulet roti' -een soort kippen-gril-automaat-, 'les saucissons secs' -droge worst- , olijven, olie ennnn... aardbeien van een goddelijke kwaliteit, zo zoet en zo geurig heb ik ze lang niet meer gehad.
Het viel ons op dat iedereen zo relaxed is, ook in het verkeer en op straat. Daarna besloten we naar het stadje Collioure te gaan bij de Spaanse grens. Het was lang geleden dat ik daar geweest ben en het was een feest om daar te zijn! Ook daar hebben we weer heerlijk gegeten en door de oude stad en de haven gelopen, langs de kade en de boulevard.
's Avonds wilden we thuis een wijntje open maken voor bij een salade, brood en kaas. Maar wat een gedoe zonder kurkentrekker! Het werd een complete witte wijndouche en toen we later op de avond een rode openmaakte onttrok zich hetzelfde 'drama' waar we wel enorm van de slappe lach hebben gekregen. De rode spetters zaten bijna tot het plafond, dus de keukenmuur moest snel met schuurspons en wc reiniger gepoetst worden, ook dat ging met pijn in de buik van het lachen.
De volgende dag, zondag, zaten wij, de drie meisjes al braaf om half tien in de 'Cathedrale Saint Jean Baptiste de Perpignan' om de mis bij te wonen, die op de automatische piloot werd voorgedragen door een onverstaanbare pastoor en twee misdienaartjes van zo'n zes en elf jaar, waarvan de oudste veel te ambitieus bijna de pastoor op komische wijze op een zijspoor zette. De knul had duidelijk ook de leiding over de jongste die op een gegeven moment geen zin meer had en zich probeerde te verstoppen. Doch dat durfde hij zich niet helemaal te permitteren en kwam schoorvoetend weer te voorschijn waarbij hij op zijn kop kreeg van zijn oudere 'vriend'. Al met al een bijzonder grappige voorstelling. Evenals de families in de kerkbanken waarbij de kinderen zich stierlijk zaten te vervelen en er meppen werden uitgedeeld of kleintjes die aan de arm van de ouder naar buiten werden gesleept en voor mijn gevoel tussen de bedelaars werden gegooid om af te koelen.
's Middags zijn we de stad ingegaan en een oud- niet meer in gebruik zijnde hotel bezocht. Hotel Pams met een indrukwekkend art-niveau interieur. Het hotel was een soort museum op zich, een bijzonder gedecoreerde grote hal met statige trappen, een prachtig onderhouden binnentuin en met een beetje fantasie zag je de rijk geklede welgestelde gasten uit het begin van de vorige eeuw door de ruimtes schrijden.
De enige suppoost die er was verveelde zich en was nodig toe aan een gesprek. We vroegen hem iets over de historie en daar ging hij los. De hele Europese politiek kwam langs. Een gesprek die al moeilijk is in het Nederlands, ik moet zeggen, een deel begrepen we niet helemaal maar toch was het boeiend om over de cultuurverschillen te praten tussen Frankrijk en zijn gebied: de Catalanen en de noordelijke landen. Hij was het zat, het eeuwige verschil tussen rijk en arm, links en rechts... nee de noordelijke landen waren veel meer gelijkmatig en sociaal: wees maar blij zei hij uiteindelijk; jullie hebben prachtige tulpen! Ja, zeiden wij: en jullie 'het licht'. 'Licht'? Het was hem nog niet opgevallen... Het regende die zondagmiddag en voor het echte onweer losbarstte doken we de kroeg in.
De volgende dag, maandag was het tijd om de koffers te pakken. We vlogen pas om vijf uur en we konden nog net heerlijk lunchen aan zee. Eén van ons had mooie herinneringen aan Sète, niet ver van Beziers. Ik had ook herinneringen, vooral aan de plaatselijke industrie. Zij niet, dus waarschijnlijk had ik iets gemist waardoor ik nieuwsgierig werd. Het bleek een alleraardigst stadje. Onder de boulevard parkeerden we onze auto en niet veel later zaten we op een zonovergoten terras aan de Kir!
We deden qua menu niet moeilijk en bestelden alle zes mogelijkheden van het voor- en hoofdgerecht van het handgeschreven schoolbord wat in rap tempo op tafel kwam. En wederom... goddelijk van kwaliteit. Nog even genieten van Zuid Frankrijk, de geur, de zee en 'het licht'.
