Wat een ellende daar in de Oekraïne! Lex kent het land goed, hij moest er in de jaren 90 om de haverklap, wekenlang naar toe. Projecten, gefinancierd door de Wereldbank w.b. duurzaamheid van energieopwekking voor grote centrales en industrie.

Als 'kers op de taart' zijn wij in 1995 met onze kinderen, een vriend van ons, en Lex zijn tolk naar Kiev gevlogen en van daar met de trein naar de Krim. We hebben geslapen in de trein, ik weet nog dat dat heel fijn was, een conducteur kwam s avonds je bed opmaken. De trein was vies behalve die witte lakens. Het potje van Maarten was onze veilige sanitaire voorziening. We hadden gelukkig ons eigen compartiment die we goed konden afsluiten.
Onze tolk, een vrouw van onze leeftijd, had op de Krim onderkomen geregeld, maar dat voldeed niet aan onze 'westerse wensen'. Lex kan heel goed met die lui dus er werd samen met de tolk iets anders geregeld en zo belandden we een week in een huisje van een wasvrouw van het plaatselijke sanatorium, vlakbij zee. Je moet je voorstellen dat de Krim er uit zag als zuid Frankrijk, maar dan zoiets als in de jaren 50, zonder restaurants, geen cafés of leuke winkeltjes.
Met een pan in de tas naar de markt, vlees kopen waar de minste vliegen op zaten. Groente los in je tas. Drie flessen Cava kopen en dan was de winkel leeg. De bergen in voor boter, verkrijgbaar bij een boerderij. Iedere dag verse tomaten en paprika, dat kochten we bij de buren die een tuin hadden.
“s Avonds zwemmen in zee, de algen in zee gaven licht en de sterrenhemel was adembenemend mooi.
Op het strand, zand tussen gezellig betonblokken-mikado, keken de mensen naar ons alsof we een attractie waren, blijkbaar vielen we op tussen de zwaar gebreide zwembroeken en treurige badpakken. Helemaal toen de inhoud van mijn handtas een keer over de grond rolde. Vriendelijke mensen hielpen met het verzamelen van mijn spullen en bestudeerden nieuwsgierig allerlei -voor hun onbekende, maar voor ons simpele- drogisterij artikelen. 
Op de weg terug naar Kiev viel het op dat het leek of je door Frankrijk reed en stond de trein soms lang stil bij een perron. Dan konden we fruit kopen, brood, koffie, limonade en worst. 
Zo stopte er ook een militaire trein naast ons, op weg naar Tsjetsjenië vol met soldaten (ik ging maar even wat anders doen). Lex en onze vriend knoopten een gesprek aan. De militair had een treurige blik en een heel verhaal, geen zin om oorlog te voeren. We gaven hun sigaretten en wensten hun een veilige terugkeer. If the Russians love their children too, een mooi lied van Sting, klinkt in mijn hoofd.   Sterkte mooi Oekraïne!

Bijna kerstmis. En dan kan het maar zo gebeuren dat oude herinneringen ineens boven komen drijven. Een mens is toch gebouwd op een fundament van historie en die neemt met de jaren alleen maar toe, wat er ook gebeurt. Ik stel me dan echt zo'n huis voor met een kelder waarin je eerste jeugdherinneringen zijn opgeslagen en dan vele kamers; grote lichte kamers waar de zon naar binnen schijnt, waar mensen in en uit lopen, waar je deelt waar anderen mensen ook van kunnen genieten. Maar ook kleine donkere kamertjes waar de deur dicht blijft, waarvan je weet dat daar de minder leuke herinneringen zijn. En kleine zoete warm verlichte kamertjes waarvan de deur ook dicht blijft omdat geen mens er iets mee te maken heeft. Ieder vertrek heeft zijn functie en zijn thema.De tuin daarvan is ook zoiets. Hele mooie stukjes waarin prachtige bloemen zijn komen aanwaaien. En sterke krachtige bomen vol energie, maar ook ergens een afvalhoopje, op een klein stukje achterin waar niemand het ziet. Dat maakt een mens compleet. En dan het dak van het huis die bescherming biedt, waaronder je kunt schuilen, voor jou en je dierbaren. Waarin je je veilig voelt en waar ook andere mensen kunnen schuilen. Van waar je je zorgzame armen uit kunt strekken naar hen die alleen zijn en ondersteuning kunnen gebruiken. Zo dit was mijn kerst toespraak geloof ik, haha! Het rolt er zo maar uit.  Ik was van plan om boodschappen te doen voor de kerst maar het ijzelt. Komt dat even goed uit, kan ik mooi even schrijven. Tweede kerstdag komt de fam. Volgens Peppie en Kokkie mogen we met de kerst vier mensen uitnodigen, maar erna en ervoor twee. Ik ga zo naar de slager, daar mogen om de beurt max vier personen naar binnen, het lingeriezaakje ernaast is gesloten en daar zie ik nooit vier mensen tegelijk in de winkel, was het maar zo'n feest. In de grote drogist ernaast halen mensen kerstcadeaus. Ik ga nu. het regent nog een beetje. Maar de vorst is weg. Fijne kerstdagen! Wees lief voor elkaar, niet alleen met de kerst maar het hele nieuwe jaar.