Stekkerjunk.

Beng! Klap ...over. De potten met gras uit de Intratuin vlogen door de auto. Ik zal je mijn vloekwoorden besparen maar het klonk aardig lomp voor mijn doen. En dan zo ineens zit je in een kop- en staartbotsing. Ik was de staart en twee auto's verderop de kop. Ik zag TE LAAT dat er voor mij geremd werd. Bovendien wilde ik niet te hard remmen vanwege een dikke auto vlak achter me die zich dan in mijn kofferbak zou boren.

En waarom zag ik te laat dat er geremd werd? Juist, ik zat OP MIJN TELEFOON te kijken... De file voor het stoplicht was TE saai om niet even snel een blik te werpen. En bovendien werd er langzaam gereden, dus dat kon best, vond ik... niet dus.

Ik keek naast me en ik zag politie. "Kunt u allen nog rijden? Ga dan even die zijstraat in" riep ze. 

Nadat we geparkeerd hadden, speelden de twee chauffeurs en ik even heel beleefd de rol van 'slachtofferhulp' maar toen het bleek dat we enkel materiële schade hadden en waarschijnlijk geen traumatische ervaring deelden, begonnen we braaf met ons huiswerk: het invullen van het schade formulier.

Thuis gekomen heb ik 'even Apeldoorn gebeld' en er werd later een afspraak gemaakt met het schadebedrijf die mijn koets weer zou oplappen. Dit was een maand geleden.

Dinsdag kon ik mijn auto brengen en er stond een vervangende auto klaar. "Alstublieft mevrouw, de sleutels, ik loop even met u mee, het is een elektrische auto". "O leuk" zei ik, "hoe ver kan ik daar mee rijden?" "100 km zei de man." "Huh? en wat moet ik na de 100 km?"

"Opladen!" zei hij doodleuk, maar zijn collega voegde toe: nee joh, je kan ook nog 140 km met benzine. De heren keken me wat onzeker aan. "Hoe ver moet u?"

Ik moest naar opa en nog wat andere dingen, er zou een file kunnen staan dus ik gokte: 200 km? ... of ik in een automaat kon rijden, nou dat lukte me gelukkig wel. 

"Dit hadden we even moeten overleggen misschien", mompelden de mannen. "Als het niet lukt moet u even bellen mevrouw, dan gaan we een oplossing zoeken."

Stiekem vond ik het wel spannend, ik zou wel zien met die stekkers enzo. Ik mocht achter het stuur plaats nemen in een soort cockpit en de man legde uit hoe ik moest starten, ontgrendelen en pedalen bedienen. Verder drukte, draaide en swipte hij wat heen en weer over knoppen en touchscreens, maar dat kon ik niet zo snel volgen. "Gebruiksaanwijzing ligt in het dachboard kastje!" prima joh ik kom er wel uit.

Hij wenste me veel succes en verliet de cockpit aan zijn zijde.

Het viel me op dat het doodstil was terwijl de auto 'aan' stond. Voorzichtig drukte ik het gaspedaal naar beneden en daar zoefde ik weg. Giechelend dacht ik aan enkele vriendinnen die hier stapelgek van zouden worden. Als ik het gas los liet, remde de auto. Uitrollen was geen optie. Gek gevoel, gekke auto. Gelukkig stond met koeienletters op de flanken geschreven dat de auto niet van mij was, want ik reed voor mijn gevoel in een belasting- en in een milieudelict. Iets waar de doorsnee Tesla chauffeur vast geen last van heeft geloof ik.

De volgende dag mocht ik dan verder rijden dan een ommetje. De auto rijdt echt heerlijk, zoeft smooth over het wegdek, maar al gauw zag ik mijn accu leeglopen dus kleefde ik met 90 zuinig achter een vrachtwagen. Ik kon toch makkelijk 100 km rijden? Maar al gauw ontdekte ik dat het sterk afhangt van je rijstijl. Bovendien is ie totaal niet aërodynamisch gebouwd en is ie zwaar. Op een gegeven moment was de accu bijna leeg. Ik wou dat opa een laadpaal in de straat had, want de stekker reikte niet tot zijn stopcontact en je moet een speciale verlengkabel hebben. Wat een probleem. In het dorp was ook al geen paal te vinden. Ik kan wel met benzine verder, maar dat wordt slurpen. 

Thuisgekomen heb ik hem meteen aangesloten, dat kan gelukkig hier makkelijk, maar wat moeten de mensen die in de stad wonen? Je kan niet zo maar kabels uitleggen over de straat. Er zal worden gevochten om een stopcontact bij een paal, je bent alleen nog maar bezig met het stillen van je stroomhonger! Ik ben benieuwd hoe dit opgelost wordt. Morgen mijn eigen wagentje weer terug en dan ben ik voorlopig verlost van mijn korte vervelende stroomverslaving.