12-03-2018 Feestdagen.
Ik bladerde gedachteloos door wat reclamefolders die in de bus lagen en de zoveelste domme Paashaas staarde mij aan. De winkels liggen al weken lang vol met paaseitjes en je hoort er niet meer bij als je niet ook een versierde tak hebt staan.
Wat doe jij met de Pasen? vraagt iemand... Fijne Paasdagen! Wat eten jullie met de Pasen? Wie komen er met de Pasen? Ongewild leggen we ons weer van alles op: wat doe je aan met de Pasen, gaan we naar de ‘Passion’ kijken op tv, een muziek programma van teleurstellende kwaliteit, uitgevoerd door altijd dezelfde artiesten, sorry: ik krijg jeuk van die mensen.
Waar gaat het over? Ik vraag me al jaren af: wat vieren we eigenlijk? En niet alleen met Pasen maar ook met Pinksteren en de Kerst, de Hemelvaart, allen christelijke feestdagen. Jezus werd op vrijdag aan het kruis gehangen en drie dagen later was het Pasen. Best interessant om eens op te zoeken wat er in feite gebeurde en gevierd wordt en waarom Goede Vrijdag zo heet, wat is ‘opstaan uit de dood’, wat wordt daarmee bedoeld? Ik ga dat hier niet uitleggen, dat kan je allemaal zelf opzoeken, maar weet wat je viert, het is immers je eigen cultuur en je eigen historie.
Vroeger vierden wij hier geen Halloween. De katholieken hadden hun Allerheiligen en Allerzielen en Halloween is overgewaaid uit Amerika en is nu een (vreselijk) horror- en verkleedfeest geworden.
Laatst sprak ik met een vriendin over Valentijnsdag, ook iets overgewaaids en wat er vroeger niet was. In Amerika stuurde je iemand die je stiekem bewonderde met Valentijnsdag een kaartje en dat was het dan. Tegenwoordig moet je je lief overladen met cadeaus! Wat doen we onszelf aan, de retail praat je een schuldgevoel aan als je niet meedoet aan die onzin, je gaat bijna geloven dat je moet. Je zou je partner bijna nog zuur aankijken als hij of zij niet aan de verwachting voldoet omdat die wellicht nog in vroeger tijden leeft.
Binnenkort, op één april is het Pasen en ik wil jullie zeggen, doe het rustig aan, je hoeft niks. Geniet gewoon van wat er is en wat je hebt en wie je bent en als je het leuk vindt duik je eens in de historie en wie weet heb je zin om dan bijvoorbeeld naar de kerk te gaan, maar ook dat moet je vooral allemaal zelf weten.
Mag je dan niets meer vieren? Oh ja, vier feest zoveel je wilt, maar verwacht niet zo veel van elkaar en van je zelf.

27-02-2018 Wintersport.

Dit is de eerste winter zonder kinderen in huis. Ze wonen 'een deurtje verderop', niks aan de hand, maar het doet onwillekeurig denken aan de laatste winter zonder kinderen, iets meer dan dertig jaar geleden.

Ik was in blijde verwachting van onze 'creature met mateloze energie' en dat beïnvloedde mij zonder dat ik het me echt bewust was. Tussen kerst en oud en nieuw hadden we vrij en wilden Lex en ik op wintersport om onze laatste vakantie samen te vieren. 

Via een overnachting bij Lex zijn broer in Darmstadt ploegden wij ons dapper op de Duitse autobaan een weg door de sneeuw richting de Vogezen. 

In de Guide de Michelin had ik enkele weken daarvoor een leuk hotel gevonden boven op de berg Le Grand Ballon en in mijn beste Frans gebeld voor een reservering. Eigenlijk waren ze gesloten, maar twee jonge mensen konden ze nog hebben als we met de pot wilden mee eten en niet te veel noten op de zang hadden.

We gingen veel te laat weg bij Lex zijn broer en de route duurde iets langer vanwege de enorme hoeveelheid sneeuw, dus was het al donker toen we onderaan de berg van Le Grand Ballon stonden, bij een bord waarop vermeld stond dat sneeuwkettingen verplicht waren voor de 'Col', maar die moesten nog gekocht worden. 

Even later prutste Lex de kettingen om de bevroren en bemodderde banden terwijl de sneeuwstorm de handen bijna deden bevriezen. Gelukkig ben ik heel goed in het vasthouden van de zaklantaarn en kon ik goed bijschijnen terwijl ik met veel ohh's en ahh's lof zong en aanmoedigde.

De route omhoog tussen de besneeuwde woudreuzen was adembenemend mooi en spannend omdat je niet goed kon zien hoe de weg liep. Er reed niemand, we waren gelukkig de enige op de weg. 

Boven aangekomen hadden ze ons eigenlijk al niet meer verwacht maar we waren welkom. Het hotel leek op een enorme koekoeksklok, de kamers waren gedateerd maar warm en gezellig en wij vroegen of we nog iets konden eten. 'Pas encore mangé??' schrok de dame, en snel werd in de hal, naast het vuur in de enorme haard, waar je makkelijk met een heel gezin in zou kunnen zitten -als dat zou moeten-, een tafeltje gedekt. 

We begonnen met een bord aardappelsoep en daarna nog enkele gangen met zware bergkost. Lex en ik probeerden als twee keurig opgevoede mensen ons bordje telkens goed leeg te eten waarna we amper nog konden zitten en gestrekt, volgepropt en tevreden in bed vielen.

De volgende dag was het schitterend weer en hebben we sleetje gereden en lang gewandeld. 

We hadden amper geld te besteden, we waren zwanger, dus skies huren bewaarden we voor 'als we later groot waren' want waarschijnlijk zou ik skiën heel erg leuk gaan vinden, dus daar kon ik dan maar beter niet aan beginnen.

De ochtend dat we weer naar huis moesten was het bitter koud. Het sneeuwde en het stormde. Ons oude Renaultje Vijf had net iets te lang gestaan en startte niet. Lex zei dat de bougies waarschijnlijk vervangen moesten worden en gelukkig had hij nog een reserve setje. Ik zag hem vanuit mijn hotelkamerraam, gebogen over de geopende motorkap, voor mijn gevoel eindeloos prutsen. Het 'blijf jij maar lekker binnen' hoefde hij niet twee maal te zeggen dus wachtte ik geduldig.

Uiteindelijk kon er worden gestart en Lex kon worden ontdooid terwijl de auto buiten niet geheel klimaat neutraal stond warm te draaien.

Dat is nog eens winterSPORT, vechten tegen de elementen en je warm en gelukkig voelen als je hebt doorstaan en overwonnen.

02-07-2017 
Op de zuid Franse camping. Deel zes, laatste deel. 
Qua buur-gebeuren is het een rustige week geweest. Het vriendelijke Franse echtpaar waren uiterst aangename mensen. Ze stonden er ieder jaar vijf weken, maar vonden dat niet altijd alleen maar leuk. Waar hing dat vanaf vroeg ik, van de buren? Ja dat was zeker zo. De buren die na ons zouden komen maakten ieder jaar weer te veel lawaai. 
Het was ons al meer opgevallen dat het net een dorp is waar velen elkaar weer herkennen van het jaar ervoor en daarvoor.
Met een glimlach zei ik een keer tegen hen dat vakantie gewoon 'keihard werken' is toen ze bij windkracht zes luid zuchtend en steunend een tentje probeerden op te zetten. Hun kinderen zouden komen. Het tentje vatte telkens wind en wilde wegwaaien als een ballon. Ze hebben er een dagdeel over gedaan. Uiteindelijk klonk er een 'bravo' en waren ze erin geslaagd.
De laatste dag heb ik gevraagd of ze al wisten welke eigenaardigheden de Nederlanders hebben, maar daar wisten ze (beleefdheidshalve?) geen antwoord op. 'Is het u nooit opgevallen dat Nederlanders slecht autorijden in het buitenland? Zeker als er een caravan achter hangt?' Ik hoor Lex immers regelmatig mopperen als onze dierbare landgenoten stumperen en sukkelen op de internationale autosnelwegen. 'We gaan er zeker op letten!' antwoordden ze licht verbaasd. Bij ons vertrek werden we allerhartelijkst uitgezwaaid, ook door de Duitse buurvrouw met haar grote kat op de arm. 


03-07-2017 
De camping midden in Frankrijk die volgde voor de overnachting was een saaie Nederlandse ANWB camping met alleen maar Nederlanders. Als een karikatuur werd dat vakantie vierende type, die daar weken lang verbleven, uitvergroot. Bij mij gaat meteen de satire knop om. Verveeld lezen ze met hun rug naar hun steriele caravan een boek. Voor hun neus een mok koffie. Ze zijn direct compleet afgeleid als je je bij aankomst je wilt installeren. Nieuwsgierig veren ze op als je de caravan op de plek neerzet. Gelukkig is Lex daar handig in valt er weinig te kijken, maar wellicht ook dat is te spannend en kan het niet gemist worden. Het zijn uitstekende waakhonden, want ze houden alles in de gaten. Ze lijken op elkaar, want het is het meest onopvallende grijze type die je je kunt voorstellen. Later weet je ook niet meer naast wie je gestaan hebt, of je iemand gesproken hebt of met wie, want ze zijn zo weer uit je geheugen verdwenen, je hebt ze als het ware niet eens gezien. Makkelijk kort grijs haar, onopvallend brilletje, driekwart broek, fleece vestje, makkelijke schoenen, kleurloze kleding, kleurloze mensen. Ze vragen bij de receptie naar wandelroutes of fietsroutes want ze willen 'avontuurlijke' tochtjes maken maar het moet wel voor ze uitgestippeld zijn. Zij kookt in de caravan geurloos eten en eten dat dan zwijgzaam voor hun caravan op en blijven je in de gaten houden, want als er iets 'gebeurt' moet dat even bekeken worden.
Mocht u in dit zojuist omschreven profiel passen, neem het niet te serieus. Satire-light. Ha ha!

26-06-2017 Deel vijf. 
Naast ons staat aan de ene kant een Duitse dame met een Perzische kat, alleen. Bewonderenswaardig. Jarenlang heeft ze met haar man hier gekampeerd, maar nu is hij er niet meer maar gaat ze nog steeds...
Aan de andere kant staat een Frans echtpaar van ongeveer 75 jaar. Een mooi echtpaar, beiden ooit jong en mooi, nu alleen nog mooi. Stijlvol en klassiek.
Nadat hij gisteren geholpen had met het duwen van de caravan herkenden we ze van de eerste keer dat we hier waren in 2013.
Vandaag waaide het als een malle. Lex en ik wilden een windscherm maken van een oude luifel die we nog hadden liggen. Klapperend en flapperend probeerden we het doek dubbelgevouwen ergens tussen te spannen tot ik zei: lex, dit gaat het niet worden. Je staat aan zee en het waait, laat het lekker waaien! Na toch één en ander geprobeerd te hebben, hebben we de zooi maar opgevouwen en weer weggepropt in een luik van de caravan.
De Franse buurman vroeg of het ging met de wind en alles en er ontstond een praatje. 
'Je me souviens... begon ik, 'dat we al eerder buren zijn geweest.' Hij kon het zich niet meer duidelijk herinneren, maar zijn vrouw wel en ze had dat ook al gezegd zei hij. Mijn beste Frans omhoog halend vertelde ik hem dat ik hem toen gevraagd had waarom de oudere Franse dames en heren met hun handen op hun rug voorovergebogen door de branding liepen en af en toe met hun vingers schraapten in het zand. Ik had hem toen gevraagd wat ze zochten, garnalen, krabbetjes of iets anders eetbaars? Hij moest lachen en zijn vrouw heeft mij toen afgeschuurde ronde steentjes en schelpjes laten zien waar dan een spiraaltje in zaten. Ohhh is dat het. Iedere nationaliteit heeft zo zijn eigen aardigheden, Duitsers graven altijd in het zand en bakenen hun plaatsen af, ja dat herkenden zij ook, Engelsen hebben altijd een bijzondere huidskleur (geen) en wij NL hebben ook onze gewoontes... Ik wachtte af... wat hij zou noemen. In de loop van de week wil ik het graag horen! zei ik lachend tegen hem. Ja hij wist nu weer dat ik dat gevraagd had, over de Fransen. Hij vond het ook raar, had hij toen gezegd. Die oudere vrouwen die gebukt lopen (hij deed het even na) en dan vaak nog zonder bovenstukje, dat hangt dan allemaal maar naar beneden... Hij maakte er een gebaar bij en ik vond hem erg grappig. 'Hebben jullie wel eens dat soort steentjes gevonden?' vroeg hij. 'Nee, nooit gevonden maar ook nooit naar gezocht, wij lopen niet gebukt langs de zee'.

26-06-2017

In het kader van... deel vier. 

Ik zit nu met Lex op het terras van het sportcafé F1 te kijken met een biertje. Ze gaan zo starten... Lex zit gemoedelijk te babbelen met andere F1 mannen uit the UK en ik schrijf op mijn IPad. 

Vanochtend zijn we verhuisd. Twee weken op één plek was bij de reservering niet mogelijk, maar wij vonden het geen probleem om halverwege te verhuizen. Van Gunter en zijn vrouw hebben we geen afscheid meer kunnen nemen, zij vertrokken vroeg. Ik zou ook niet weten hoe, gezien zijn basisemotie 'boos en wantrouwen' was. Maar blijkbaar had hij onze opmerking van ooit: 'we like your music' goed onthouden. De laatste dag wilde hij een beetje indruk maken op zijn nieuwe achterburen dus hij had zijn speaker buiten gehangen en was ineens ongevraagd de DJ van de nederzettingen. Ik moet zeggen: zijn smaak was te pruimen, maar wij hebben een aversie tegen alles wat je ongevraagd opgedrongen krijgt. Of dat nou goedkopere providers zijn, energieleveranciers of de hele dag muziek van je buurman, ik wil het niet door mijn strot gedouwd krijgen. Ik zag Gunther nooit iets drinken, maar nu zat hij enorm aan de wijn. De muziek ging harder, zijn vrouw deed af en toe een dans nijging, want ze was allang blij dat hij eindelijk een beetje los kwam. Gelukkig was Gunther een ochtend man, want om elf uur s avonds verdwenen ze inclusief hond en poes de caravan in en was het stil. Een oase van rust.

Verstappen is uitgevallen...

Vanochtend waren we op ons gemak de spullen aan het inpakken, het was zwaarbewolkt dus goed weer voor dat soort klusjes. Het was half elf, bijna klaar, even aan de koffie, komt er een soort Hyacinth om de hoek. In hoog Engels vroeg ze ons wanneer we onze plek dachten te verlaten aangezien je om tien uur van je plek moest zijn. Ze had haar caravan al op straat geparkeerd staan. Ik antwoordde dat we spoedig zouden vertrekken, maar dat je niet eerder op je plek dient te verschijnen dan één uur!'

Op mij neer kijkend zei ze hooghartig: 'I know the rules darling, I come here for twenty years. Take it easy. Don't rush!' 

En toen ontdekte ze Tabbert, oude buren, warme begroeting en streek er neer voor koffie. Tabbert grapte nog over de schutting: 'hup hup, opschieten jullie, haha!' Waarop ik antwoordde: 'Pass auf, als onze nieuwe plek niet vrij is, komen wij ook koffie drinken!' Tabbert lachte vermakelijk. 

En zo verlieten we de plek. Ons nieuwe onderkomen, weer direct aan zee, tussen het riet, met veel privacy en is ook weer goed te doen. 

Hee deze buren kennen we ook uit 2013 toen we hier voor het eerst waren. Wordt vervolgd...

25-06-2017

In het kader van... Deel drie. 
Territorium geneuzel. 

Onze Deense Gunther en zijn vrouw zijn vanochtend vroeg weggereden om een tochtje te maken. Hij was nog maar net weg of een reuzen camperbus waar je met gemak zes paarden in kan vervoeren, een klein schoolklasje, of een half elftal, nam plaats schuin achter achter zijn caravan. 

Het kleine grijze kampeerbusje had het na een nacht gezien. Achter ons zijn ook nieuwe buren gekomen beiden Duitsers.

Kijk, zei Lex. Bij terugkomst gaat Gunter los want die kan zijn auto niet meer kwijt. Daarna gingen onze Duitse Tabbert-buren boodschappen doen of zoiets en wij besloten naar een strandpaviljoen te wandelen, zo één die je hier veel vindt aan de Cote d'Azur. De ambiance en de charme hebben ze hier uitgevonden volgens mij. Sfeervol, goede styling en makkelijk, maar dat terzijde. 

Bij terugkomst, soezig van de rosé en voldaan qua heerlijke salade, merkten we direct wat roering. Tabbert was terug en Gunther had zijn auto op Tabbert's P-plek neergezet. Ik zag hem bij de caravan van de Denen aankloppen maar introverte Gunther was boos en gaf 'niet thuis'. 

Bij het kraantje begroette ik onze nieuwe buren en zij wilden direct verhaal kwijt. Opgewonden wezen ze naar wie, wat, waar en hoe. Ja zei ik, 'territorium problemen...het is ook niet zo duidelijk hoe de plekken verdeeld zijn, maar er is toch plaats voor iedereen?' Dat kan een ingewikkeld probleem zijn voor hen die behoefte hebben aan duidelijke grenzen. Gelukkig heeft onze plek maar één mogelijkheid.

Regelmatig maken we een tochtje en doen we een toertje, we zitten niet de hele dag om ons heen te kijken al lijkt dat misschien. 
Franse stranden zijn nog ouderwets. Dwz dat er een hoop vrijheid is. Jonge vaders en moeders proberen hun nieuwe leven met baby of peuter aan zee, mega-cute. Ouderen van zeventig-plus proberen hun oude leven voort te zetten, net zo bewonderenswaardig. Oudere dames die het grootste deel van hun leven alleen aan een zwembroekje genoeg hadden, houden hier hun respectabele recht en vrijheid om dat nog steeds te doen, een beeld wat bij ons op de stranden volgens mij zo goed als verdwenen is.

Ondertussen is het Gunther allemaal te veel geworden en is met zijn temperament, zijn vrouw en autobus op pad. Benieuwd hoe hij straks zijn parkeer 'probleem' oplost. 

En met meneer Tabbert en zijn vrouw heb ik zo waar over de schutting heen een klein geanimeerde conversatie gehad. Aardige mensen, komen hier al 40 jaar. Vroeger was alles anderszzzzzzz.....etc. 

22-06 2017

In het kader van wat staat er zoal op de camping, deel twee. 

Onze Deense buurman type G*le Gunther met snor en geruite bloes van de Aldi, heeft nogal een ingehouden temperament. Schuin achter hen was een plaats vrij. Geen fijne plek want je staat wat verder weg van zee en dichtbij de straat. Je kijkt tegen de reuzen Tabbert van onze Duitse buurman aan die al je uitzicht wegneemt, plus tegen de Deense nederzetting van Gunther and his wife (English please!) die bestaat uit lichtblauw design sleurhok met slordig geparkeerde zwarte autobus.

Ik stond even naast de vrije plek bij de kraan, aan de straat, mijn bikini zoutvrij te spoelen en daar arriveerde een kampeerbusje met Duits kenteken. Ik had nog nooit een jong stel zo uitgeput om zich zien kijken. Ze hadden een blik alsof ze zojuist in Aleppo waren beland. 

'Hi, welcome!' begroette ik hen. 'Is this the place to be?' vroeg ze met haar laatste energie. We keken even samen op de reservering. Ja dit moest het zijn. Haar blik bleef op de Deense autobus hangen die half hun plek in beslag nam en ik zou wel even vragen. 

Koekoek, riep ik bij de Deense en de buurvrouw stak haar hoofd uit de caravan. Ik legde uit: nieuwe buren, autobus, plek etc. Als antwoord gaf ze: 'oh my husband is not here'. Ik had geen zin om me verder ergens mee te bemoeien en zei dat de nieuwe buren gewoon Engels spraken. Even later verplaatste de Deense vrouw haar autobus. 

Ik was weer op mijn eigen plek toen ik Gunther uit zee zag komen. Zijn blik sprak boekdelen toen hij zag dat zij de auto verplaatst had, ik kreeg bijna de slappe lach. Maar zijn ogen stonden kwaad en ik snapte toen haar paniek, dat zij iets had moeten beslissen zonder hem. En nu ging het alleen nog over hun geparkeerde auto. Hun caravandeur ging dicht en ik hoorde een verhitte discussie. Die avond zijn ze na een zwijgzame maaltijd weggereden en vanochtend was hun auto weer net zo geparkeerd als voorheen. Gunther had goed geslapen want vanochtend speelde hij weer op zijn gitaar. Klonk nergens naar, als les twee van een online gitaarcursus.