01-07-2016
Het leven op de Zuid Franse camping, deel drie.

Zo. We zijn verhuisd. Vanochtend vroeg tijdens het inpakken begon onze vriendelijke Duitse buurman ineens te praten. Gezellig, maar als je weg wilt heb je ineens een hoop te doen, maar je blijft beleefd. Hij vond Amsterdam zo mooi en hij was ook eens in een recreatiepark in Petten geweest. 'Kennen Sie das nicht?" vroeg hij verbaasd. 

De Duitse buurman met de grote Tabbert riep van twee hegjes verder ons jolig toe: "alle Hollander fahren ab um sechs, und sie sind noch immer nicht weg!" In mijn beste Duits riep ik terug dat wij als Hollanders betaald tot hebben tot tien uur, wij echt niet eerder weggaan dan tien uur! Hahaha, dat snapte hij. We werden zelfs uitgezwaaid! 

Na een prachtige tocht binnendoor door de ‘kakwijk’ van Frankrijk: St Maxime, St. Tropez en Fréjus zijn we na ook een stukje snelweg aangekomen op ons nieuwe verblijf op de camping bij Vence in het bos, niet ver van Nice. 

Eindelijk schaduw, heerlijk en rustig. Als ik om me heen kijk en je zou zeggen: je staat bij Harskamp zou ik het ook direct geloven. Ga je van je plek weg dan is het totaal iets anders gelukkig. Het zal bij Harskamp ook niet zo kruidig ruiken als hier. De zon zal er ook niet dagelijks schijnen en met 26 graden is het voorlopig weer goed te doen. Liefs en groetjes uit zuid Frankrijk.

26-06-2016

La vie a la Mediterranée, deel twee.

"Zullen we straks een visje gaan eten bij zee in de buurt van Miramar bij Cannes?" vraagt mijn lief ‘s morgens. Visjes eten aan zee is éen van mijn grootste hobby's waar dat dan ook is, dus ja graag. 

We rijden even later met open dak een mooie tocht door de bergen, of beter gezegd ‘racen’ want hij krijgt altijd een soort Max-Verstappen-koorts bij dit soort wegen. Rechts rotsen stijl omhoog en links rotsen stijl naar beneden, door een bosachtig gebied en een riviertje ergens ver beneden. 

Bij zee aangekomen en ben ik ietwat draaierig van de bochten. De de rotsen zijn donkerrood van kleur typerend voor het Esterel gebergte. Tegen de rotsen staat o.a het prachtige 'Bubble' huis van Pierre Cardin, gebouwd in de jaren 70.

Niet veel later zitten we glazig over zee te staren en kabbelt ons gesprek. Dan verschijnt de ober, wacht even... stel je voor: een type Louis de Funès met zwart geverfd haar en een Rayban op. In de hoop dat hij je niet kan volgen rebbelt hij met een Zuid-Frans accent twee suggesties van de chef die niet op de menukaart staan. Dorade en iets met 'filet de loup', geen idee wat het laatste precies is, maar uit ervaring weet ik inmiddels dat het goed te bikken is. Verder gaf hij de menukaart en kwam hij ook een met een handgeschreven schoolbord met een lijst dagelijks wisselende suggesties. We bestelden “une bière, et...." hé niet weglopen Louis...... hierrrr en luister: wij wilden graag de dorade en de 'loup', maar volgens hem is dat laatste niet mogelijk. Waarom niet? Louis zegt dat de 'loup' ook op de menukaart stond en dat werd niet geserveerd. Wat waren dan 'de suggesties’ die hij opnoemde vroeg ik? De dorade en de 'loup'. Nou dat willen wij dan. Waarom geeft die man een menukaart en een schoolbord plus wat extra tekst, terwijl je daar überhaupt niet van kan bestellen?

Hoe leuk is het om de chaos te volgen die Louis veroorzaakt. Het hele personeel was constant in discussie om te snappen wie wat besteld had. Om de haverklap kregen we van alles op tafel waar we niet om gevraagd hadden. Erg vermakelijk. 

Na een uur liet Louis ons trots de vis zien die uit de oven kwam en na die bejubeld te hebben kwam het even later als filet retour. Inclusief een ratatouille en een salade.

Een tafel verderop zat een Amerikaanse familie met verveelde kinderen. Louis sprak en verstond alleen zijn Frans maar de Amerikanen niet. Chaos compleet. Lang nadat ze besteld hadden kwam iets op tafel wat een volkomen verrassing bleek. De kinderen lustten het niet en er werd opnieuw besteld. Toen dat uiteindelijk op tafel kwam zaten de kinderen er verveeld in te prikken en rende even later weg na nauwelijks gegeten te hebben, een slagveld achterlatend. 

We hebben heerlijk gegeten en gezeten. Ons vermaakt met te blond, gebotoxte en opgespoten voorgevel dames en Badr Harri-achtige foute clientèle, in deze buurt een onvermijdelijk soort, leuk voor even, maar blij dat we ons nu toch weer in ons schaduwrijke 'Harskamp' zitten.