Op weg naar mijn klant.
Als je de achterbank plat legt van ons Lancia'tje, past mijn herten schilderij van 120x80cm er net in. Ik had afgesproken met de mevrouw dat ik hem vanmiddag zou komen brengen. Ze legde uit hoe ik moest rijden en ik stelde haar gerust dat ik navigatie had. 'Na de slagboom het pad inrijden en dan gewoon maar doorrijden dan kom je er vanzelf' beschreef ze. 'Ik neem mijn zoon mee,' stelde ik haar gerust.
Na een half uur richting het oosten gereden te hebben en de wegen steeds smaller werden, passeerden we de slagboom. Het zorgvuldig aangeharkte pad, de oprijlaan waar geen einde aan leek te komen liep eerst door het bos en later door de hei. Privé hei. Na de laatste bocht doemde het huis op. Een klassiek residence van donkerbruin baksteen, gebouwd in het begin van de vorige eeuw. De vrouw des huizes opende de voordeur op het bordes terwijl Maarten en ik voorzichtig het schilderij uit de auto trokken.
'Het schilderij is niet voor hier hoor', waarschuwde ze mij voor een vermoedelijk naderend stijlbreukje. 'Het is voor mijn zuzhje'. Ze sprak het uit als een zuchtje. 'Mijn zuzhje woont in Londen in het centrum, ze hebben er een tuin,' en ze keek daar veelbetekenend bij zodat ik het zeker niet zou onderschatten. Maarten en ik liepen achter haar aan door een grote hal, een kleinere lange hal links en we passeerden een bibliotheekje, kantoortjes, ?kamertjes en een keuken, met een groot centraal werkblad, ingebouwde kasten met klassieke ruitjes, alles van ossenbloedrood geverfd hout.
Ze haalde in de gang het schilderij van opa in een krullenlijst van de muur en zei dat het hert zolang daar mocht hangen. Haar man kwam uit de keuken schuifelen, een zeventiger en slecht ter been. Samen keken ze naar het hert, ze vonden het mooi, al was het tussen al het antiek ineens een hip ding geworden. 'Mijn vader ging veel op jacht en schoot ooit op de Veluwe een moeflon, wil je hem zien?' Het klonk meer als een bevel dan een vraag en we wandelden achter haar aan naar de garage waar je met gemak een heel gezin kon huisvesten. Aan de wand hing de kop van het arme beest.
'Die mag je ook schilderen' dreigde ze glimlachend. Ik vroeg haar of het een opdracht was, maar nee, eerst schilderen en dan misschien... Ik zei niks, maar wist nu al zeker dat ik het beest nooit op het doek zou gaan zien.
Ze bood thee aan op het terras, maar wij wilden liever gewoon water. De heer des huizes strompelde voor. We wandelden op ons gemak door de eetkamer en de tuinkamer, perfect klassiek ingericht met een museum aan schilderijen aan de muur. De openslaande deuren door naar het zonovergoten terras. De warmte van de middag loomde zwaar en we namen plaats in de schaduw onder parasols.
Zonder dat ik vroeg naar zijn manke been begon hij over een auto ongeluk, terwijl ik hun park met beelden achter hun huis in me op nam. Achter de coulissen van de rododendrons spoorde ik een punt van een zwembad.
Even later kwam mevrouw met een zilveren dienblaadje met glazen op zilveren voetjes en een kristallen karafje met water en ijsblokjes. Terwijl ik dacht: kan het ook 'normaal', gaf ik me over aan dit toppunt van 'hoe het heurt' en speelde het spel ontspannen mee.
Tot mijn verbazing rekten ze het gesprek op nadat Maarten en ik aangaven te willen vertrekken. Eindelijk lieten ze ons uit nadat ze nog naar een gewei wees op de buitenzijmuur, waar de vogels zo beeldig een nestje gemaakt hadden in het voorjaar.
Ons autootje, dik in het grind geparkeerd hoefden we niet te keren, want de oprijlaan had voor het bordes een rotonde.
Als vertrouwde familieleden zwaaiden ze ons uit... valt niet mee om tot de noblesse te behoren.
