1 juli 2018 ‘Schiet nou is op! Jullie staan daar maar dom te lullen!’ krijst de rood aangelopen vrouw haar frustratie naar ons toe.
Even goedkoop tanken in Luxemburg. Voor je het weet ben je een fuik ingereden waar niemand meer uitkomt. Tig pompen op een rij en éen betaalterminal in de volle zon die gedeeld moet worden met een horde mensen. Allemaal Nederlanders die een tientje willen besparen, niet wetend dat het meer dan een uur gaat duren, omdat iemand vóor ons in de rij een typfout maakte en daarmee het hele systeem opblies. De tank was onbruikbaar. Help! Maar hulp was er niet. Één overspannen kassière die me bijna huilend mededeelde dat ze er helemaal alleen zat. Gelukkig kon ze iemand bellen, maar voor dat díe er was... We hielpen de man voor ons om nog eens dit of dat te proberen, maar het systeem bleef falen. Gelukkig konden we er om lachen omdat wij nog humor hadden en een beetje in de tank, maar van achteruit de rij kwam iemand met stoom uit de oren...

24 juni 2018 Groetjes van Tabbert...
Hij lachte breeduit toen we afgelopen vrijdag weer naast hem kwamen staan.
Hij was in een jaar ineens ouder geworden, een jasje uitgedaan. Al gauw leunde hij lichtjes comfortabel met zijn armen over zijn enorme windscherm van acht meter lang. Achter hem zijn reuze Tabbert Puccini 655e van tachtigduizend euro. Nu na jaren merkten we dat hij gewoon sympathiek is en eigenlijk ook heel belangstellend naar ons.
Best een aardige man, al is hij een type over wie de verbeelding spreekt en dus een makkelijke prooi voor een karikatuur.
Hij staat hier zes weken met zijn min of meer introverte vrouw. Toen ik vroeg of het goed gaat met hen en met hun gezondheid, keek hij me aan, wachtte even en in dat moment ‘hoorde’ ik genoeg waarna ik een leukere vraag stelde. We zijn benieuwd hoe lang ze hier nog kunnen komen, laat ze maar lekker genieten, ik zal hem niet meer plagen.

We zien ze vaker, aandoenlijke oude stelletjes met hun vintage antieke caravans al dan niet met doorgehangen voortent. Kamperen is iets wat ze altijd gedaan hebben. Vroeger met de kinderen en daarna met de kleinkinderen, altijd hier.
Mensen met tradities, waarbij soms de verveling zou kunnen toeslaan, maar ik zie ze genieten, zolang het duurt en zolang het nog kan...
Ze doen weinig, ze zitten en kijken naar de zee of naar het uitzicht of lezen een krant of een boek.
De bejaarde-light vrouwen lopen- en liggen nog steeds topless met hun ooit zo mooie jonge lijf, nu alleen nog maar mooi. Het mag, zij hebben immers die privilege verworven, zich vrijgevochten uit de preutse tijd. Respect en dat verdienen- en krijgen ze.

20 juni 2018 Op het strand.
Hoe komt het toch, dat als je op een half leeg strand zit, een echtpaar besluit om op anderhalve meter afstand naast je te gaan zitten.
Ze zijn rond de veertig, ‘flink’ zal ik maar zeggen en ze hebben een bolderkar bij zich met een ruim assortiment strandbenodigdheden. 
Ze hebben al een flinke wandeling achter de rug en ze zien er verhit uit. Zij geeft hem zwijgend de spullen aan. Een bed en nog een bed, hij klapt ze uit en zet ze neer. 
Dan komt er een grote parasolschroef die hij tussen de twee bedden in het zand draait. Ze kijkt hoe hij dat doet en geeft hem even later de parasol aan die hij in de schroef schuift en hem voorzichtig opent. Helaas staat zij iets te dicht bij haar waarneming en controle en een parasolpunt raakt bijna haar haar. Verschrikt kijkt hij haar verontschuldigend aan, welke zij beantwoordt met een dodelijke blik.
Het resultaat is niet wat ze gewenst had, want de schaduw blijkt niet over de bedden te vallen maar elders op het hete zand.
Ik zou zeggen, schuif je de bedjes een eindje op, maar nee de parasol en de schroef moeten er weer uit en zij wijst aan waar hij bij de tweede poging ingedraaid moet worden.
Weer zit ze bijna met haar snufferd in de punten toen het doek uitgevouwen werd, en weer die blik.
Daarna schuift hij hem te hoog, daarna te laag maar uiteindelijk lijkt het oké.
Mijn geloer wordt opgemerkt en ook ik krijg een blik van haar, waarbij ik het gevoel krijg dat ‘irritatie’ haar standaard emotie is.
Ik draai me om naar de zee als ze op het bedje gaat liggen met het voeteneind naar ons toe gericht. Verder uitleg daarover laat ik aan je verbeelding over...of niet.

15 juni 2018 Le Camargue
Eén van de eerste keren dat ik een film zag, was in de tweede klas van de lagere school. Het ging over een armoedig jongetje die met zijn opa in de Camargue woonde. Hij leerde een wilde witte hengst temmen. Omdat het zo’n bijzonder paard was, wilde 
‘boeven’ het paard van hem hebben, doch het paard was wild en dus van niemand, maar het paard en het jongetje waren inmiddels onafscheidelijk. De boeven joegen het paard en het jongetje op, maar lieten zich niet onderwerpen en dreven beiden de zee in tot de dood erop volgde....
Ik sliep er een week niet van, steeds herhaalden zich de beelden van het jongetje die vastgebonden aan het paard door het moeras werd gesleept. Vreselijk. Een jaar later werd de film weer vertoond en wilde ik het niet zien en mocht alleen in het klaslokaal tekenen, wachtend tot de film klaar was.
Zo wist ik ook dat Saintes Marie de la Mer een bijzondere plek was, Maria Magdalena was er ooit met haar zus aan land gekomen, bootvluchtelingen avant la lettre ... en het was een toevluchtsoord voor zigeuners. Mijn fantasie sloeg op hol, flamenco, gitaarmuziek, paarden, stierenvechten, etc.
Ik wilde de Camargue altijd een keer zien en dat is nu gebeurd.
Vandaag gingen we er naar toe maar de tand des tijds heeft het veranderd. Rond het beroemde kerkje werden we belaagd door zigeunervrouwen die me ongevraagd een Jezus speldje opprikten voor vijf euro. Daarvoor werd ik wel vele malen heilig verklaard en grepen ze keer op keer mijn hand die ze wilden lezen. Dom, want ik ‘lees’ zelf en dat hadden ze kunnen weten als ze spiritueel genoeg waren. Ik vond het wel vermakelijk.
Tegenover de stierenvechtarena dronken we een biertje en vermaakten we ons met volk wat stond te dringen om binnen te komen. Het vee wat aan de andere kant werd aangevoerd had er duidelijk minder zin in. En er was ook kermis, kortom een gekkenhuis daar, de Camargue is en blijft bijzonder, maar inmiddels helaas overspoeld door alles wat het kwetsbare gebied bedreigt.
We hebben wel genoten van de roze flamingo’s, kuddes witte paarden, zwarte stieren en de prachtige natuur met het bijzondere licht. De volgende dagen gaan we nog naar Nimes en Arles. Liefs en groetjes uit Crespian.

12 juni 2018 De ‘intellectuelen’.
Waarschijnlijk was ze heel vriendelijk, handig, snel en goed in haar werk. Zij was goed in wat ze deed. Zij kon wat zij deed beter dan een ander, zij was misschien wel de beste. En daarom mocht zij, uitgerekend zij, een nieuwe collega inwerken. Zij keek hoe die ander stond te stuntelen, na te denken en weer op de verkeerde toetsen typte. Ze zuchtte er nogmaals bij. Ze had waarschijnlijk al tien keer uitgelegd hoe het moest en nou wist die domme nieuwe het weer niet, nog steeds niet. Nogmaals deed ze het voor, hoe moeilijk kon het zijn.
Ze zuchtte nogmaals duidelijk hoorbaar en sloeg haar ogen opzichtig ten hemel, zich waarschijnlijk niet beseffend hoe kleinerend en frustrerend haar gedrag was. De ogen van de nieuwe collega kruisten hulpzoekend de mijne, ondertekend met een verontschuldigende glimlach. ‘Bon courage’ zei ik vriendelijk, ofwel: ‘sterkte gewenst’, terwijl ik afrekende bij de kassa van een Belgisch tankstation.