Spontaan gesprek met de visboer.
'Sta je alleen vandaag? Waar is je hulp' vroeg ik.
'Die komt niet, haar schoonzus is vannacht plotseling overleden, 48 jaar, longembolie.'
'Oh wat een drama', antwoordde ik, 'gecondoleerd!'
'Ik heb vandaag een rotdag mevrouw, ik stond om drie uur vanochtend op, mijn elektronica deed het niet, ik moest op bestelling 60 tongetjes fileren, 40 haringen schonen, maar dat lukte dus niet zonder mijn maatje. De klant werd pissig en schold tegen me. Ik kreeg het vandaag niet voor elkaar, echt, dat zijn dagen dan heb ik een hekel aan mijn werk...
Ik zei troostend: "maar zo'n drama overstijgt toch alles..." Toen begon hij te vertellen, hij leunde over de toonbank, er stonden veel klanten maar hij nam zijn tijd:
"mijn moeder van 86 had 16 kinderen, twee ervan zijn overleden, allebei verongelukt. Mijn ouders waren diep gelovige mensen. Op een dag belde ze me op, midden op de dag, ik was ant werk. Ze schreeuwde het uit door de telefoon: arm uit de kom. Ik liet alles vallen, klep dicht, aankoppelen en naar huis, direct met haar naar het ziekenhuis. De arts zei ga maar even op de gang, het doet nogal zeer. Waarom geef je haar geen roesje, vroeg ik. Doen we, werd gezegd. Even later mocht ik erbij en zag bloed lopen op het bed. "Sorry meneer, ze heeft een slagaderlijke bloeding gehad in haar hals." Ze hadden zo hard aan haar arm getrokken dat haar ader lek gesprongen was. Ze heeft nog drie dagen geleefd, en op haar sterfbed zei mijn moeder tegen ons: 'geloof in de heer, maar leef!' Toen blies ze haar laatste adem uit en mijn broers en ik begonnen spontaan te zingen. Terwijl we zongen zag ik haar gezicht 40 jaar jonger worden... 40 jaar mevrouw, we hebben haar witte kleren aangedaan en zo is ze begraven. Zeven jaar later zei mijn vader net voor hij stierf: 'geloof in de heer, maar leef!' tijdens de begrafenis in de kerk -wij zingen nooit in de kerk- werd spontaan gezongen door mij en mijn broers. Mevrouw sommige dingen begrijp je niet, want ik voel mijn moeder iedere dag bij me. En ze is gelukkig. gelukkiger dan ooit." Hij keek me aan met een warme glans in zijn ogen...
Inmiddels was mijn visje gebakken en nam ik afscheid, ondanks alle tegenslag en het drama, wenste ik hem een mooie dag en dankte hem voor zijn bijzondere verhaal, die ik even moest verwerken...
'Sta je alleen vandaag? Waar is je hulp' vroeg ik.
'Die komt niet, haar schoonzus is vannacht plotseling overleden, 48 jaar, longembolie.'
'Oh wat een drama', antwoordde ik, 'gecondoleerd!'
'Ik heb vandaag een rotdag mevrouw, ik stond om drie uur vanochtend op, mijn elektronica deed het niet, ik moest op bestelling 60 tongetjes fileren, 40 haringen schonen, maar dat lukte dus niet zonder mijn maatje. De klant werd pissig en schold tegen me. Ik kreeg het vandaag niet voor elkaar, echt, dat zijn dagen dan heb ik een hekel aan mijn werk...
Ik zei troostend: "maar zo'n drama overstijgt toch alles..." Toen begon hij te vertellen, hij leunde over de toonbank, er stonden veel klanten maar hij nam zijn tijd:
"mijn moeder van 86 had 16 kinderen, twee ervan zijn overleden, allebei verongelukt. Mijn ouders waren diep gelovige mensen. Op een dag belde ze me op, midden op de dag, ik was ant werk. Ze schreeuwde het uit door de telefoon: arm uit de kom. Ik liet alles vallen, klep dicht, aankoppelen en naar huis, direct met haar naar het ziekenhuis. De arts zei ga maar even op de gang, het doet nogal zeer. Waarom geef je haar geen roesje, vroeg ik. Doen we, werd gezegd. Even later mocht ik erbij en zag bloed lopen op het bed. "Sorry meneer, ze heeft een slagaderlijke bloeding gehad in haar hals." Ze hadden zo hard aan haar arm getrokken dat haar ader lek gesprongen was. Ze heeft nog drie dagen geleefd, en op haar sterfbed zei mijn moeder tegen ons: 'geloof in de heer, maar leef!' Toen blies ze haar laatste adem uit en mijn broers en ik begonnen spontaan te zingen. Terwijl we zongen zag ik haar gezicht 40 jaar jonger worden... 40 jaar mevrouw, we hebben haar witte kleren aangedaan en zo is ze begraven. Zeven jaar later zei mijn vader net voor hij stierf: 'geloof in de heer, maar leef!' tijdens de begrafenis in de kerk -wij zingen nooit in de kerk- werd spontaan gezongen door mij en mijn broers. Mevrouw sommige dingen begrijp je niet, want ik voel mijn moeder iedere dag bij me. En ze is gelukkig. gelukkiger dan ooit." Hij keek me aan met een warme glans in zijn ogen...
Inmiddels was mijn visje gebakken en nam ik afscheid, ondanks alle tegenslag en het drama, wenste ik hem een mooie dag en dankte hem voor zijn bijzondere verhaal, die ik even moest verwerken...
