donderdag 1 maart 2018


20-06-2016 
Het leven op de Zuid-Franse camping. Deel één.
Naast ons staat een vriendelijke, ongeveer veertig jarige Duitser. Hij fiets veel maar zijn vrouw blijft thuis met een boek. Zij wil geen contact wat prima is, maar hij heeft al een gezellig gesprekje aangeknoopt. In het Duits vertel je, nadat hij dat vroeg, dat je al voor de derde keer hier bent, dus kind aan huis. Waar we eerder gestaan hebben? Nou altijd vooraan, direct aan het strand, aan zee. Hoe doen jullie dat, want het was een privilege die opgebouwd moest worden om vooraan bij zee te staan. Geen idee, gewoon geluk misschien en ik heb in het Frans gereserveerd en niet in het Duits. 
Zijn buurman is een dikke Duitser. Een karikatuur van zichzelf voor zover ik dat vriendelijk mag benoemen. Hij heeft een hagelwitte gloednieuwe Tabbert Caravan van Italiaans design -zoals vermeld staat op de flank- die heel lang is. Voortdurend zie ik hem met spullen sjouwen, want die man zit goed in de spullen. Hij is rond de zeventig en ik hoor hem met luide stem tegen de fiets buurman zeggen dat hij het geluk ervaart van vroeger geboren te zijn geweest. Een opmerking waarbij bij mij minstens éen wenkbrauw omhoog gaat en ik lang moet nadenken over deze filosofische uitspraak. 
Hij kijkt trots naar zijn caravan als hij vertelt dat hij twee internetconnecties heeft en twee flatscreens, want je wilt toch niet naar hetzelfde kijken als je vrouw? 
Als hij gaat koken doet hij het vlees op een elektrische rooster. Hij trekt een mooie koksschort aan over zijn polo en korte broek. Wij horen alsmaar wijn kurken ploppen en hij kijkt tevreden richting zee over zijn a-sociaal geplaatste windscherm die helaas voor ons nogal wat prachtig uitzicht wegneemt. Ik hoorde hem zelfs vlaggetjes timmeren aan zijn paal vanwege de EK voetbal, een Duitse vlag en een Franse ‘excuus’ vlag.
Aan de andere kant hebben we de baywatch. Een soort kraaiennest waar de hele dag twee vlotte bruine jongens van de Pompiers in zitten. Als ze voor zich kijken houden ze het strand en de zee in de gaten en kijken ze om dan zien ze ons, maar gelukkig vallen we niet in elkaars doelgroep dus is dat lekker rustig voor beide. Ze praten de hele dag door en illustreren hun gebabbel met muziek die onze smaak niet is maar de beide jongens zijn zo goed gemutst dat we de irritatie knop maar hebben uitgezet. 
Nu is het heel stil, er is voetbal op tv. Het sportcafé bij de entree van de camping ver weg van hier, zit vol. Je kan een kanon afschieten zo rustig. Ik hoor enkel de zee sabbelen aan het strand. 

Ik haast me met deze tekst op de IPad, want mijn lief wil ook kijken en een biertje. De zon is bijna onder, het strand voor ons is leeg en buurman en buurman zitten binnen, voor éen van de flatscreens.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten