26-06-2017

In het kader van... deel vier. 

Ik zit nu met Lex op het terras van het sportcafé F1 te kijken met een biertje. Ze gaan zo starten... Lex zit gemoedelijk te babbelen met andere F1 mannen uit the UK en ik schrijf op mijn IPad. 

Vanochtend zijn we verhuisd. Twee weken op één plek was bij de reservering niet mogelijk, maar wij vonden het geen probleem om halverwege te verhuizen. Van Gunter en zijn vrouw hebben we geen afscheid meer kunnen nemen, zij vertrokken vroeg. Ik zou ook niet weten hoe, gezien zijn basisemotie 'boos en wantrouwen' was. Maar blijkbaar had hij onze opmerking van ooit: 'we like your music' goed onthouden. De laatste dag wilde hij een beetje indruk maken op zijn nieuwe achterburen dus hij had zijn speaker buiten gehangen en was ineens ongevraagd de DJ van de nederzettingen. Ik moet zeggen: zijn smaak was te pruimen, maar wij hebben een aversie tegen alles wat je ongevraagd opgedrongen krijgt. Of dat nou goedkopere providers zijn, energieleveranciers of de hele dag muziek van je buurman, ik wil het niet door mijn strot gedouwd krijgen. Ik zag Gunther nooit iets drinken, maar nu zat hij enorm aan de wijn. De muziek ging harder, zijn vrouw deed af en toe een dans nijging, want ze was allang blij dat hij eindelijk een beetje los kwam. Gelukkig was Gunther een ochtend man, want om elf uur s avonds verdwenen ze inclusief hond en poes de caravan in en was het stil. Een oase van rust.

Verstappen is uitgevallen...

Vanochtend waren we op ons gemak de spullen aan het inpakken, het was zwaarbewolkt dus goed weer voor dat soort klusjes. Het was half elf, bijna klaar, even aan de koffie, komt er een soort Hyacinth om de hoek. In hoog Engels vroeg ze ons wanneer we onze plek dachten te verlaten aangezien je om tien uur van je plek moest zijn. Ze had haar caravan al op straat geparkeerd staan. Ik antwoordde dat we spoedig zouden vertrekken, maar dat je niet eerder op je plek dient te verschijnen dan één uur!'

Op mij neer kijkend zei ze hooghartig: 'I know the rules darling, I come here for twenty years. Take it easy. Don't rush!' 

En toen ontdekte ze Tabbert, oude buren, warme begroeting en streek er neer voor koffie. Tabbert grapte nog over de schutting: 'hup hup, opschieten jullie, haha!' Waarop ik antwoordde: 'Pass auf, als onze nieuwe plek niet vrij is, komen wij ook koffie drinken!' Tabbert lachte vermakelijk. 

En zo verlieten we de plek. Ons nieuwe onderkomen, weer direct aan zee, tussen het riet, met veel privacy en is ook weer goed te doen. 

Hee deze buren kennen we ook uit 2013 toen we hier voor het eerst waren. Wordt vervolgd...