dinsdag 13 maart 2018


27-02-2018 Wintersport.
Dit is de eerste winter zonder kinderen in huis. Ze wonen 'een deurtje verderop', niks aan de hand, maar het doet onwillekeurig denken aan de laatste winter zonder kinderen, iets meer dan dertig jaar geleden.
Ik was in blijde verwachting van onze 'creature met mateloze energie' en dat beïnvloedde mij zonder dat ik het me echt bewust was. Tussen kerst en oud en nieuw hadden we vrij en wilden Lex en ik op wintersport om onze laatste vakantie samen te vieren. 
Via een overnachting bij Lex zijn broer in Darmstadt ploegden wij ons dapper op de Duitse autobaan een weg door de sneeuw richting de Vogezen. 
In de Guide de Michelin had ik enkele weken daarvoor een leuk hotel gevonden boven op de berg Le Grand Ballon en in mijn beste Frans gebeld voor een reservering. Eigenlijk waren ze gesloten, maar twee jonge mensen konden ze nog hebben als we met de pot wilden mee eten en niet te veel noten op de zang hadden.
We gingen veel te laat weg bij Lex zijn broer en de route duurde iets langer vanwege de enorme hoeveelheid sneeuw, dus was het al donker toen we onderaan de berg van Le Grand Ballon stonden, bij een bord waarop vermeld stond dat sneeuwkettingen verplicht waren voor de 'Col', maar die moesten nog gekocht worden. 
Even later prutste Lex de kettingen om de bevroren en bemodderde banden terwijl de sneeuwstorm de handen bijna deden bevriezen. Gelukkig ben ik heel goed in het vasthouden van de zaklantaarn en kon ik goed bijschijnen terwijl ik met veel ohh's en ahh's lof zong en aanmoedigde.
De route omhoog tussen de besneeuwde woudreuzen was adembenemend mooi en spannend omdat je niet goed kon zien hoe de weg liep. Er reed niemand, we waren gelukkig de enige op de weg. 
Boven aangekomen hadden ze ons eigenlijk al niet meer verwacht maar we waren welkom. Het hotel leek op een enorme koekoeksklok, de kamers waren gedateerd maar warm en gezellig en wij vroegen of we nog iets konden eten. 'Pas encore mangé??' schrok de dame, en snel werd in de hal, naast het vuur in de enorme haard, waar je makkelijk met een heel gezin in zou kunnen zitten -als dat zou moeten-, een tafeltje gedekt. 
We begonnen met een bord aardappelsoep en daarna nog enkele gangen met zware bergkost. Lex en ik probeerden als twee keurig opgevoede mensen ons bordje telkens goed leeg te eten waarna we amper nog konden zitten en gestrekt, volgepropt en tevreden in bed vielen.
De volgende dag was het schitterend weer en hebben we sleetje gereden en lang gewandeld. 
We hadden amper geld te besteden, we waren zwanger, dus skies huren bewaarden we voor 'als we later groot waren' want waarschijnlijk zou ik skiën heel erg leuk gaan vinden, dus daar kon ik dan maar beter niet aan beginnen.
De ochtend dat we weer naar huis moesten was het bitter koud. Het sneeuwde en het stormde. Ons oude Renaultje Vijf had net iets te lang gestaan en startte niet. Lex zei dat de bougies waarschijnlijk vervangen moesten worden en gelukkig had hij nog een reserve setje. Ik zag hem vanuit mijn hotelkamerraam, gebogen over de geopende motorkap, voor mijn gevoel eindeloos prutsen. Het 'blijf jij maar lekker binnen' hoefde hij niet twee maal te zeggen dus wachtte ik geduldig.
Uiteindelijk kon er worden gestart en Lex kon worden ontdooid terwijl de auto buiten niet geheel klimaat neutraal stond warm te draaien.

Dat is nog eens winterSPORT, vechten tegen de elementen en je warm en gelukkig voelen als je hebt doorstaan en overwonnen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten