7-10-2016 
Het stormt, en dan bedoel ik niet een beetje meer wind dan anders, maar orkaankracht. Gelukkig niet hier maar in het zuidelijk deel van noord Amerika. De herinneringen aan Andrew.

September 1992. De voorbereidingen voor mijn reis voor Wehkamp naar Miami waren in volle gang. De lay-outs voor de pagina's van de kinderkledingproductie waren klaar. Mijn team, waarbij ik de rol had als art-director, de fotograaf Freek Esser en zijn assistent, een styliste, een kapster en de vliegtickets, plus een hotel aan de Ocean Drive waren al geboekt. We zouden tien dagen voor de Wehkamp kinderkleding fotograferen met een harde deadline en een strakke planning. Pezen dus, zoals gewoonlijk. Alleen de orkaan Andrew, die voor vertrek ineens onze plannen in de war wilde sturen, zou voor een hoop ellende zorgen.  Mijn opdrachtgever en het management lieten aan mij de keuze of ik durfde te gaan of niet. De orkaan kwam recht over Miami heen en liet een spoor van ellende en verdriet achter. 

Toen moest ik een keuze maken, maar die had ik snel genomen. Nadat ik per fax contact had gehad met het hotel en de modellenbureaus waar we onze kinderen boekten, overlegde ik met mijn team en probeerde hun te motiveren door het als een sociale daad te beschouwen om een klein stukje economie op gang te brengen. Iedereen was gelukkig meteen positief om zich in het avontuur te storten. Er waren wel wat moeilijkheden, het vliegveld van Miami was gesloten want het dak was weggewaaid, dus we weken uit naar Orlando. Van daaruit met een bus. De containers met kleding moesten als handbagage mee. Er was een noodklok, na acht uur mocht je niet meer op straat. Er kwam nog geen water uit de kraan, dus water uit plastic flessen. Er werd in het hotel nog niet gekookt, maar er was wel 'iets': broodjes, koeken, candybars en cola. Later was er pasta en bier. 

De eerste ochtend toen het licht werd, konden we de chaos aanschouwen. Er was een monster over de stad gegaan. Verkeerslichten hingen schots en scheef en lagen op de grond, alles was kapot, bomen lagen over de wegen en hadden zich in huizen geboord. Winkels waren gesloten, restaurants dicht. 
Het was prachtig weer, windstil en tegen de 100 gr Fahrenheit. Mensen liepen verdwaasd rond.

Het modellenbureau waar we de kinderen boekten was enthousiast en dankbaar dat we de ellende getrotseerd hadden. Dat bleek ook toen we aan het werk gingen. We hoorden vreselijke verhalen van de kinderen over wat men had mee gemaakt. Een vader die met een zwaar gewond kind in zijn armen moest wachten tot de storm voorbij was en hulp te lang uitbleef. Tijdens de storm overleed het kind. Ouders heden geen werk meer, werden niet opgevangen en de kinderen voor de camera werden kostwinners.

De eerste fotografiedag zat ik met mijn spullen op mijn vouwkrukje op het strand geduldig te wachten tot iedereen klaar was en we aan het werk konden. Ik was maar even ergens gaan zitten, iedereen was bezig met zijn eigen dingen en dan moet je even niemand storen. Het was heel stil. Ik keek om me heen en ik keek naar het zand. Ik schrok me een hoedje toen naast mijn kruk een Ken "Barbie'pop me lag aan te staren in smoking! Wat een toeval! 'Zo', zei ik hard op tegen Ken, 'heb jij de storm overleefd?' Ken kon niet anders dan grijnzen en staren. Die neem ik mee voor Nathalie en ik stopte de pop in mijn tas.

Na enkele dagen kwam het normale leven weer een beetje op gang. We konden niet de snelheid bereiken qua hoeveelheid opnames die we normaal hadden, maar het ging. We hebben veel bij de zee gefotografeerd en de achtergronden vaag gehouden. Uiteindelijk was het resultaat goed. 

Een jaar later waren we weer terug en was er niets meer van de ravage te zien.

Het was een reis vol met emoties en we waren blij en voldaan dat we het gedaan hebben.