20 juni 2018 Op het strand.
Hoe komt het toch, dat als je op een half leeg strand zit, een echtpaar besluit om op anderhalve meter afstand naast je te gaan zitten.
Ze zijn rond de veertig, ‘flink’ zal ik maar zeggen en ze hebben een bolderkar bij zich met een ruim assortiment strandbenodigdheden. 
Ze hebben al een flinke wandeling achter de rug en ze zien er verhit uit. Zij geeft hem zwijgend de spullen aan. Een bed en nog een bed, hij klapt ze uit en zet ze neer. 
Dan komt er een grote parasolschroef die hij tussen de twee bedden in het zand draait. Ze kijkt hoe hij dat doet en geeft hem even later de parasol aan die hij in de schroef schuift en hem voorzichtig opent. Helaas staat zij iets te dicht bij haar waarneming en controle en een parasolpunt raakt bijna haar haar. Verschrikt kijkt hij haar verontschuldigend aan, welke zij beantwoordt met een dodelijke blik.
Het resultaat is niet wat ze gewenst had, want de schaduw blijkt niet over de bedden te vallen maar elders op het hete zand.
Ik zou zeggen, schuif je de bedjes een eindje op, maar nee de parasol en de schroef moeten er weer uit en zij wijst aan waar hij bij de tweede poging ingedraaid moet worden.
Weer zit ze bijna met haar snufferd in de punten toen het doek uitgevouwen werd, en weer die blik.
Daarna schuift hij hem te hoog, daarna te laag maar uiteindelijk lijkt het oké.
Mijn geloer wordt opgemerkt en ook ik krijg een blik van haar, waarbij ik het gevoel krijg dat ‘irritatie’ haar standaard emotie is.
Ik draai me om naar de zee als ze op het bedje gaat liggen met het voeteneind naar ons toe gericht. Verder uitleg daarover laat ik aan je verbeelding over...of niet.