24 juni 2018 Groetjes van Tabbert...
Hij lachte breeduit toen we afgelopen vrijdag weer naast hem kwamen staan.
Hij was in een jaar ineens ouder geworden, een jasje uitgedaan. Al gauw leunde hij lichtjes comfortabel met zijn armen over zijn enorme windscherm van acht meter lang. Achter hem zijn reuze Tabbert Puccini 655e van tachtigduizend euro. Nu na jaren merkten we dat hij gewoon sympathiek is en eigenlijk ook heel belangstellend naar ons.
Best een aardige man, al is hij een type over wie de verbeelding spreekt en dus een makkelijke prooi voor een karikatuur.
Hij staat hier zes weken met zijn min of meer introverte vrouw. Toen ik vroeg of het goed gaat met hen en met hun gezondheid, keek hij me aan, wachtte even en in dat moment ‘hoorde’ ik genoeg waarna ik een leukere vraag stelde. We zijn benieuwd hoe lang ze hier nog kunnen komen, laat ze maar lekker genieten, ik zal hem niet meer plagen.

We zien ze vaker, aandoenlijke oude stelletjes met hun vintage antieke caravans al dan niet met doorgehangen voortent. Kamperen is iets wat ze altijd gedaan hebben. Vroeger met de kinderen en daarna met de kleinkinderen, altijd hier.
Mensen met tradities, waarbij soms de verveling zou kunnen toeslaan, maar ik zie ze genieten, zolang het duurt en zolang het nog kan...
Ze doen weinig, ze zitten en kijken naar de zee of naar het uitzicht of lezen een krant of een boek.
De bejaarde-light vrouwen lopen- en liggen nog steeds topless met hun ooit zo mooie jonge lijf, nu alleen nog maar mooi. Het mag, zij hebben immers die privilege verworven, zich vrijgevochten uit de preutse tijd. Respect en dat verdienen- en krijgen ze.